سه دوران برای تکامل جغرافیایی مریخ

تحقیقات نشان می دهند که سرما و خشکی در سیاره مریخ که امروز به خوبی قابل مشاهده است، مربوط به ۶/۴ میلیارد سال پیش بوده و در واقع پایانی بر دوره ای بوده است که طی آن سطح سیاره کاملاً مرطوب بوده است. گروهی از دانشمندان بین المللی اخیراً موفق شدند تا جدول زمانی را برای تکامل جغرافیایی مریخ در نظر بگیرند و نتایج این تحقیقات نیز در نشریه ساینس به چاپ رسیده است.
به گفته این دانشمندان بین المللی این بررسی ها نشان می دهند که مریخ دارای سه دوران متفاوت جغرافیایی بوده است. محققان به سرپرستی ژان پیر بایبرینگ از مؤسسه تحقیقات فضایی فرانسه در این خصوص گفتند اگر مریخ روزگاری میزبان حیات بوده، این دوران مربوط به دوره های اولیه و مرطوب آن بوده است.

سونامی در خورشید

فعالیت شدیدی طی چند روز گذشته در خورشید به ثبت رسیده است. گویا انفجاری بسیار عظیمی در خورشید رخ داده که شبیه به یک سونامی زمینی قسمت بزرگی از خورشید با امواج حاصل از انفجار های هسته ای در نوردیده شده است.





یک انفجار بسیار عظیم خورشیدی در روزهای گذشته مجاور یکی از لکه های نو ظهور در خورشید باعث شد تا موج انفجار عظیمی که از مبدا این انفجار آغاز شده بود قسمت عظیمی از خورشید را فرا بگیرد. این تصویر توسط تلسکوپ رصد خانه بین المللی خورشید در نیومکزیکو و با استفاده از فیلتر هیدروژن آلفا H Alpha گرفته شده است. در این ادرس میتوانید فیلم کوتاهی از آن را مشاهده کنید.

http://www.spaceweather.com/swpod2006/08dec06/ospan.gif

ناسا تکه سنگی از ماه را به نیل آرمسترانگ اهدا کرد

نیل آرمسترانگ فضانورد قدیمی آمریکایی و نخستین انسانی که قدم بر سطح کره ماه گذاشت، به پاس حضور و خدمات کم نظیرش در عرصه برنامه های فضایی، خرده سنگی از ماه را به عنوان جایزه از ناسا دریافت کرد. با این حال به نظر می رسد که وی قصد ندارد آن را نزد خود نگاه دارد.
نیل آرمسترانگ گفته که وی این شیء ارزشمند را که یک خرده سنگ خاکستری روشن دو گرمی است، به موزه سینسیناتی اهدا خواهد کرد. قرار است که این خرده سنگ برای همیشه در این موزه به نمایش عمومی گذاشته شود. نیل آرمسترانگ اخیرا جایزه ویژه سفیران اکتشافی آژانس فضانوردی آمریکا (ناسا) را در همین موزه دریافت کرده است. این جایزه از سوی آژانس فضانوردی آمریکا (ناسا) و سناتور جان گلین به آرمسترانگ اهدا شد. در حال حاضر آژانس فضانوردی آمریکا (ناسا)، اهدای جوایز ویژه به ۳۸ فضانورد را تحت عنوان جایزه سفیران اکتشافی ناسا آغاز کرده است. این فضانوردان از عناصر کلیدی ماموریت های فضایی و تاریخی همچون «مرکوری» ، «جمینی» و «آپولو» بوده اند.

سیاهچاله

سیاه چاله ها مناطقی از فضا می باشند و نیروی گرانش شان به قدری زیاد است که هیچ چیز نمی تواند از آن منطقه بگریزد.


سیاهچاله ها قابل رویت نیستند و در واقع نامرئی اند، زیرا حتی نور نیز در دام آنها گرفتار می شود. تشریح بنیادی سیاهچاله ها بر اساس معادلات موجود درتئوری نسبیت عام آلبرت اینیشتین مطرح شد. این تئوری در سال 1916 منتشر گردید.

خصوصیات سیاه چاله ها

نیروی گرانش نزدیک یک سیاهچاله بسیار قوی است چرا که همه ذرات سیاهچاله در یک نقطه در مرکزآن متمرکز شده اند. فیزیکدانان به این نقطه، نقطه تمرکز (singularity) می گویند و بر این باورند که اندازه آن از هسته یک اتم نیز کوچک تر است.

به سطح یک سیاهچاله افق رویداد می گویند. این سطح یک سطح معمولی قابل دیدن یا لمس کردن نیست. در افق رویداد، کشش نیروی گرانش بینهایت قدرتمند است. یک شی در این منطقه تنها برای یک آن می تواند حضور داشته باشد و سپس در ذرات نورغرق شده و فرو می رود.

ستاره شناسان برای تعیین اندازه یک سیاهچاله شعاع افق رویداد را اندازه می گیرند. شعاع یک سیاهچاله بر حسب کیلومتر برابر است با سه برابر جرم خورشیدی اجرام موجود در سیاهچاله. جرم خورشید برابر است با یک جرم خورشیدی.

هیچ سیاهچاله ای به طور دقیق هنوز کشف نشده. دانشمندان برای اثبات این که یک جرم فشرده یک سیاهچاله است بایستی اثراتی را اندازه گیری کنند که تنها یک سیاهچاله قادر به اعمال و ایجاد آنها می باشد. انحنای شدید موج نور و کند شدن بیش از حد زمان می توانند دو نمونه از آثار وجود یک سیاهچاله باشند. اما ستاره شناسان اجرام فشرده ای را پیدا کرده اند که با کمی تردید می توان آنها را سیاهچاله فرض نمود و ادامه این مقاله نیز بر اساس این یافته ها می باشد.

نمایی حقیقی در طیف پرتو ایکس از انتشار جت مواد از دو سوی سیاه چاله

تشکیل سیاه چاله ها



طبق نظریه نسبیت عام، یک سیاهچاله زمانی ایجاد می شود که یک ستاره سنگین سوخت هسته ای خود را به اتمام می رساند و پس از آن توسط نیروی گرانش خودش فشرده می گردد. تا هنگامیکه ستاره در حال مصرف سوخت می باشد، انرژی ناشی از آن تعادل ستاره را در برابر نیروی گرانش حفظ می کند. پس از اتمام سوخت ستاره دیگر قادر به تحمل گرانش خود نیست در نتیجه مرکز ستاره دچار فروریختگی (رمبش) می شود. اگر جرم مرکز ستاره بیش از سه برابر جرم خورشید باشد، ظرف کمتر از یک ثانیه مرکز ستاره فرو می ریزد.




نمایی خیالی از بلعیدن شدن ستاره ای توسط سیاه چاله همدمش

سیاه چاله های کهکشانی

اغلب ستاره شناسان بر این باورند که کهکشان راه شیری— کهکشانی که منظومه شمسی ما در آن قرار گرفته – شامل میلیونها سیاهچاله است. دانشمندان تعدادی از آنها را در راه شیری پیدا کرده اند. این اجرام در ستاره های دوتایی که اشعه ایکس گسیل می کنند وجود دارند. یک ستاره دوتایی، یک جفت ستاره اند که دور یکدیگر می چرخند.

در یک ستاره دوتایی که شامل یک سیاهچاله و یک ستاره معمولی است، ستاره در فاصله نزدیکی از سیاهچاله در گردش است. در نتیجه، سیاهچاله گازهای ستاره را به شدت به درون خود فرو می برد. سایش و اصطکاک اتم های موجود در این گازها در منطقه افق رویداد دمای گازها را به چندین میلیون درجه می رساند. به دنبال آن، انرژی به صورت اشعه ایکس از این گازها متشعشع می گردد. ستاره شناسان این تشعشعات را با استفاده از تلسکوپ اشعه ایکس تشخیص می دهند.

ستاره شناسان بر اساس دو دلیل می پذیرند که یک ستاره دوتایی شامل سیاهچاله می باشد: 1- هر دوتایی که یک منبع شدید و متغیر از اشعه ایکس است. وجود این اشعه ها اثبات کننده وجود یک ستاره فشرده است. این ستاره فشرده ممکن است یک سیاهچاله و یا جرمی با فشردگی کمتر یعنی ستاره نوترونی باشد. 2- یک ستاره مرئی با چنان سرعتی در مدار خود در گردش است که تنها یک جرم با سه برابر جرم خورشید ممکن است عامل این سرعت باشد.

نمایی خیالی از سیاه چاله

سیاه چاله های ابر پر جرم



دانشمندان بر این باورند که همه کهکشانها دارای یک سیاهچاله ابر پر جرم در مرکز خود می باشند. گمان می رود جرم هریک از این سیاهچاله ها بین یک میلیون تا یک میلیارد جرم خورشیدی باشد. ستاره شناسان به اینکه این سیاهچاله ها میلیارد سال پیش در اثر گازهای متمرکز شده در مرکز کهکشانها تولید شده باشند مظنون می باشند.

دلایلی قطعی وجود یک سیاهچاله ابر پر جرم در مرکز کهکشان راه شیری را اثبات می کنند . ستاره شناسان بر این باورند که این سیاهچاله یک منبع عظیم از امواج رادیویی به نام سگیتاریوس آ (Sagittarius A* (SgrA*)) می باشد. مهمترین دلیل برای اینکه ثابت نماید SgrA یک سیاهچاله ابر پر جرم می باشد، سرعت حرکت ستاره ها به دور آن است. سریعترین ستاره که تا به حال در کهکشان راه شیری مشاهده شده هر 2/15 سال یکبار به دور SgrA با سرعت 5000 کیلومتر (3100 مایل) در ثانیه گردش می نماید. حرکت این ستاره، ستاره شناسان را متقاعد می کند که شئ سنگینی چندین میلیون برابر جرم خورشید در مرکز مدار این ستاره وجود دارد. تنها جرم شناخته شده که می تواند به این سنگینی باشد و در مرکز مدار این ستاره قرار بگیرد یک سیاهچاله است