فضاپیمای "مارس اکسپرس

فضاپیمای "مارس اکسپرس" پس از 205 روز و طی مسافت 400 میلیون کیلومتر،با روشن شدن موتور اصلی آن به مدت 37 دقیقه،سرانجام در ساعت 6:30 بامداد امروز پنجشنبه 4 دی 1382(به وقت ایران) با موفقیت در مدار مریخ قرار گرفت
با روشن شدن موتور اصلی "مارس اکسپرس"،در عرض 37 دقیقه،سرعت حرکتی آن با سرعت گردش مریخ بدور خورشید برابر شد و درنتیجه،فضاپیما با به دام افتادن در میدان گرانشی مریخ،گردش بدور سیاره سرخ را آغاز کرد.
مدارگرد "مارس اکسپرس" در حال حاضر در مدار استوایی بسیار کشیده ای بدور مریخ می گردد که چند هزار کیلومتر از این سیاره فاصله دارد.مدار این فضاپیما در هفته آینده،به تدریج بگونه ای تصحیح می شود که فاصله متوسط آن از مریخ حدود 414 کیلومتر شود.از این فاصله،"مارس اکسپرس" می تواند مطالعه بر روی جو،ساختارهای سطحی و زیرسطحی مریخ را آغاز کند."مارس اکسپرس"،اولین ماموریت آژانس فضایی اروپا(اسا) به سیاره سرخ است.

همچنین،طبق برنامه،مریخ نشین "بیگل-2" که اواسط روز جمعه 28 آذر،از این فضاپیما جدا شده بود،بایستی حوالی ساعت 06:23 بامداد امروز پنجشنبه 4 دی 1382(به وقت ایران)،به کمک چترهای بازشونده و کیسه های هوایی مخصوص بر روی سطح مریخ فرود آمده باشد.با اینحال،مدارگرد "ادیسه مریخ" ناسا که سه ساعت پس از فرود مریخ نشین "بیگل-2" از بالای محل فرود آن عبور کرد،موفق به دریافت هیچ پیام رادیویی از این مریخ نشین نشد!
به گفته "کولین پیلینگر"،مسوول اصلی مریخ نشین "بیگل-2"،تا ساعت 9:59 بامداد امروز پنجشنبه 4 دی 1382(به وقت ایران)،هیچ سیگنال رادیویی از "بیگل-2" توسط مدارگرد "ادیسه مریخ" ناسا به زمین مخابره نشده است.

محل فرود "بیگل-2": آبگیر "ایسیدیس پلانیتیا"

به عقیده وی،این لزوما به معنای صدمه دیدن مریخ نشین در هنگام فرود نیست؛محتمل ترین توضیح این است که آنتن های "بیگل-2" دقیقا در جهت مدارگرد "ادیسه مریخ" ناسا قرار نداشته اند.دومین فرصت برای دریافت سیگنال از این مریخ نشین،بین ساعت 01:30 تا 03:30بامداد جمعه 5 دیماه(به وقت ایران) است.

"بیگل-2" باید سیگنالی را با بسامد خاص بفرستد تا تلسکوپ رادیویی لاول در "جردل بنک" (Jordell Bank) انگلستان بتواند آن را دریافت کند. قبل از جدا شدن مریخ نشین "بیگل-2" از فضاپیما،رایانه آن بگونه ای برنامه ریزی شده بود تا به محض فرود بر روی سطح سیاره،تا قبل از اواخر بعدازظهر(به وقت مریخ)،مریخ نشین را فعال کند.صفحات خورشیدی "بیگل-2" نیز باید تا قبل از غروب خورشید در مریخ باز و باتری های مریخ نشین شارژ شوند.

#247

این عکس توسط فضا پیمای اسمارت-وان آژانس فضایی اروپا گرفته شده است که یک لکه ی درخشان را بر روی ماه نشان می دهد که شکل گیری گامای رینر نام دارد.این لکه مسطح و عریض است و توسط یک جسم تیره تر احاطه شده است.مشاهدات زمینی این لکه را یک دهانه ی آتشفشان تصور می کرد ولی فضاپیماهای روسیه و امریکا پس از مشاهدات خود این لکه ی عجیب چرخنده را کشف کردند

ابر سیاهچاله ای در حال خوردن ستاره

یک ابر سیاهچاله که در کهکشانی دوردست قرار دارد در حال بلعیدن یک ستاره دیده شد. در واقع ، کاوشگر تکامل کهکشانی ناسا توانست تمامی این فرایند را از آغاز تا پایان مشاهده کند.




این نخستین باری است که اختر شناسان کل فرایند خورده شدن یک ستاره تا آخرین ذره های آن توسط یک سیاهچاله را مشاهده کرده اند. در گذشته ای نه چندان دور ، این ستاره به خود جرات نزدیک شدن به سیاهچاله را داد که تکه تکه شدن این ستاره عاقبت این ریسک بود. این تکه ها شروع به چرخیدن به دور سیاهچاله کردند که کاوشگر مذکور انفجارهای درخشانی از نور فرابنفش را ثبت کرد.



دکتر سووی گزاری از موسسه فناوری کالیفرنیا می گوید" این نوع واقعه بسیار نادر می باشد و باعث خوشحالی است که ما تمامی این حادثه را از آغاز تا پایان مورد مطالعه قرار دادیم.



شاید این سیاهچاله برای هزارات سال بطور خاموش در اعماق یک کهکشان بیضوی بدون نام خوابیده بود. اما ، یک ستاره کمی به این سیاهچاله خفته نزدیک شد و توسط نیروی گرانش آن تکه تکه شد. بخشی از این ستاره ، در اطراف سیاهچاله چرخید و سپس شروع به شیرجه رفتن به درون این سیاهچاله کرد که در نتیجه فوران فرابنفش درخشانی بوجود آمد. این فوران توسط کاوشگر تکامل کهکشانی ردیابی گردید.





این نور فرابنفش همزمان با بلیعده شدن آخرین تکه های این خوراکی ستاره ای ضعیف می شود و این تلسکوپ فضائی بطور دوره ای به مشاهده واقعه ادامه می دهد. این مشاهدات در نهایت باعث خواهند شد تا درک بهتری از چگونگی تکامل سیاهچاله ها بهمراه کهکشانهای میزبان آنها حاصل شود.


دکتر کریستوفر مارتین که در تهیه این گزارش با گزاری همکاری می کند می گوید" این مشاهدات در وزن کشی سیاهچاله ها ، درک چگونگی تغذیه و رشد آنها در کهکشانهای میزبان در حالیکه کیهان تکامل می یابد به ما کمک شایانی می کنند.

سدنا

سدنا دهمین سیاره منظومه شمسی می باشد. سیاره جدید که نام علمی آن «یو.بی313، 2003 » و قطر آن 1,180 تا 2,360 کیلومتر است، توسط ستاره شناسان در کالیفرنیا و هاوایی کشف شد. انجمن بین*المللی اخترشناسی، اکتشاف دهمین سیاره گردنده به دور خورشید که در مرز منظومه شمسی قرار دارد را تایید کرده است. این شیء ابتدا در سال 2003 کشف شده بود اما سیاره بودن آن اخیرا تایید شد.

فاصله این شیء از خورشید بیش از دو برابر فاصله پلوتون از خورشید است. تاکنون تصور می شد پلوتون دورافتاده ترین سیاره منظومه شمسی است. جرم این سیاره حداقل به اندازه پلوتون است. فاصله متوسط نپتون و پلوتون از خورشید به ترتیب 1/30 و 5/39 برابر فاصله متوسط زمین از خورشید است که خود به بیش از 150 میلیون کیلومتر می*رسد و آن را یک واحد اخترشناسی (AU) می نامند.

این بزرگترین جرم آسمانی است که از زمان اکتشاف نپتون در سال 1846 در مدار خورشید کشف می*شود. هنوز جزئیات کاملی در مورد این جرم آسمانی در دست نیست؛ اما مشخص شده است که در مداری نامتعارف گردش می کند و فاصله آن با خورشید هرگز کمتر از فاصله نپتون با مرکز منظومه شمسی نیست و بخش اعظم مدار آن در فاصله*ای دورتر از سیاره پلوتون قرار دارد.

به گفته اخترشناسان کمابیش مشخص است که این سیاره از یخ و توده های سنگ تشکیل یافته است. به دلیل خاصیت این جرم در انعکاس نور، اندازه گیری آن با حاشیه خطای قابل توجهی همراه بوده و هنوز ابعاد واقعی آن مشخص نشده است.

در حال حاضر، دو گروه از اخترشناسان همزمان کشف این جرم کیهانی را اعلام داشته اند.قرار است کاشفان جرم جدید یافته های خود را در کنفرانس اخترشناسی کمبریج در ماه سپتامبر سال جاری ارائه دهند.