ریاضیات و سرگرمی
مطالب نجومی و مطالب ریاضی و آهنگ و عکس عاشقانه و ...ریاضیات و سرگرمی
مطالب نجومی و مطالب ریاضی و آهنگ و عکس عاشقانه و ...درخش سبز
درخش سبز پدیده ای اپتیکی ناشی از جو است که هنگام طلوع یا غروب خورشید به صورت درخشی در لایه بالایی خورشید رخ می دهد.درخش سبز پدیده ای کمیاب است که حتی در یک افق باز نیز دیدنش امری استثنایی است.
درخش سبز پدیده ای اپتیکی ناشی از جو است که هنگام طلوع یا غروب خورشید به صورت درخشی در لایه بالایی خورشید رخ می دهد. درخش سبز پدیده ای کمیاب است که حتی در یک افق باز نیز دیدنش امری استثنایی است. بی ثباتی درخش سبز برخی دانشمندان را بر آن داشت تا از آن به عنوان پدیده ای فیزیولوژیک نام ببرند که ناشی از خستگی شبکیه چشم پس از خیره شدن به رنگ نارنجی یا سرخفام خورشید رخ می دهد.عکسهای رنگی دقیقی که از درخش سبز گرفته شده است. فیزیکی بودن این پدیده را تضمین می کند.
پاسخ احتمالی علت این پدیده در شکست پرتوهای خورشید در جو زمین نهفته است.
مراقبتهای پزشکی درفضا
اگر به مریخ سفر کنید, از آنجا در 140 مایل دورتر از زمین ,سیاره زادگاه خود را همچون یک گوی درخشان و به رنگ سبز متمایل به آبی خواهید دید.اما پیش از آغاز سفر لازم است که تمهیدات کافی برا ی مراقبتهای پزشکی و یا حتی انجام اعمال جراحی در صورت لزوم اندیشیده شود.
اگر به مریخ سفر کنید, از آنجا در 140 مایل دورتر از زمین ,سیاره زادگاه خود را همچون یک گوی درخشان و به رنگ سبز متمایل به آبی خواهید دید.اما پیش از آغاز سفر لازم است که تمهیدات کافی برا ی مراقبتهای پزشکی و یا حتی انجام اعمال جراحی در صورت لزوم اندیشیده شود.
مساله اینجاست که در طول سفر های کوتاه مدت به مدار زمین و یا ایستگاههای فضایی در صورت بروز مشکل برای فضا نوردان این امکان کاملا وجود دارد که بتوان آنها را در طول یک روز به زمین بازگرداند, اما در سفر های طولانی مدت تر مثلا به مریخ و یا حتی به ماه این امر امکان پذیر نیست . ایستگاه های فضایی باتوجه به مکان قرار گیری اشان در مدار, 200تا 600 مایل دور از زمین قرار دارند در حالیکه نزدیکترین سیاره به زمین ( ماه) به تنهایی 238000 مایل از زمین فاصله دارد.
مریخ نیز بسته به مکان قرار گیری آن در مدار خود بر گرد خورشید از 35 میلیون تا 200 میلیون مایل و بعبارت بهتر به طور متوسط 140 میلیون مایل از زمین فاصله دارد, یعنی چنانچه بخواهید سفری به سیاره سرخ کنید, باید به مدت 3 سال زمینی دشواری سفر را بر خود هموار کنید .
از این رو مراقبتهای پزشکی از اهمیت بالایی در سفر های فضایی بلند مدت بر خوردار هستند. باید دانست با توجه به فقدان جاذبه در فضا بیش از آنچه که تصور می شود نکات تکنیکی برای تطبیق دستورالعملهای پزشکی و بهداشتی متداول در زمین با شرایط موجود در فضا وجود داردکه لازم است به همه آنها توجه کافی شود .این که از چه داروی بی هوشی و با چه میزانی استفاده شود تنها بخشی کوچکی از این مبحث را تشکیل می دهد.
در این راستا مطالعات مقدماتی صورت گرفته از سوی دانشگاه فلوریدا و با همکاری گروهی از پزشکان فرانسوی نشان می دهد که تفاوت چندانی بین تزریق شریانی ماده بیهوشی در هر دو حالت وجود جاذبه و نیز عدم جاذبه وجود ندارد .تفاوتها در حقیقت به میزان داروی مصرفی بیهوشی در بین اشخاص مختلف بستگی دارد .
برای انجام این آزمایش که در یک پرواز هوایی صورت گرفت آزمایش شوندگان برای ایجاد یک شرایط بیهوشی مجازی در یک تخت به گونه ای خوابانده شدند که سرشان 6 درجه پایین تر از سطح افق قرار داشت . می دانید بردار جاذبه در بدن انسان از بالا به پایین (از سر به پا)است بنابراین اگر شما سر کسی را کمی پایین تر از پایش قرار دهید. ماهیچه ها اسکلت بدن و سیستم گردش خون وضعیتی مشابه با شریط بی وزنی را تجربه خواهد کرد و با آن خود را تطبیق خواهند داد و فرد حداقل احساس تهوع ناشی از بی وزنی کامل را تا حدی تجربه خواهد کرد.در عمل جراحی فوق داروهای معمول بی هوشی و از روش متدوال در تزریق استفاده شد .پیش از این تنها اطلاعاتی که نشان می داد که بی وزنی چگونه و چطور بر فرایند بی هوشی اثر می گذارد حاصل آزمایش برروی دو میمون آزمایشگاهی بود که به فضا فرستاده شده بودند .هنگامی که میمونها به زمین باز گردانده شدند جراحان بلافاصله اقدام به نمونه برداری سطحی از بدن آنها کردند که پس از مدتی بعلت تاثیرات ناشی از بی هوشی در شرایط بی وزنی یکی ازآن دو جان سپرد.
علاوه بر فهم کامل تاثیرات داروی بیهوشی بر بدن انسان در طول سفر فضایی وبعد ازآن محققان همچنین باید جزییات بی شمار دیگری را بررسی کنند تا مطمئن شوند فضا نوردان از مراقبتهای پزشکی مناسب برخوردار می شوند. در روی زمین هنگام پر کردن سرنگ از داروی بیهوشی امکان دارد حبابهای هوا به داخل سرنگ کشیده شوند وبا دارو ترکیب شوند. در فضا برخلاف آن حبابهای هوا و داروی بی هوشی با یکدیگر تر کیب می شوند و این به صورت بالقوه باعث می شود حباب های هوا به بدن بیمار تزریق شود.داروهای غیر تزریقی هم مشکلات دیگری ایجاد می کنند زیرا به علت احساس تهوع فضا نوردان مشکلات سو هاضمه برای انها بوجود می اید.
اگرچه اولین ماموریت انسان به مریخ ممکن است در 20 یا 30 سال بعد رخ دهد اما هنوز کارهای زیادی هست که در زمینه انجام مراقبتهای پزشکی باید صورت گیرد در این میان مهمترین نکته آن است که بدانیم چه نوع معالجاتی را در فضا باید انجام داد و چگونه.
اگر به مریخ سفر کنید, از آنجا در 140 مایل دورتر از زمین ,سیاره زادگاه خود را همچون یک گوی درخشان و به رنگ سبز متمایل به آبی خواهید دید.اما پیش از آغاز سفر لازم است که تمهیدات کافی برا ی مراقبتهای پزشکی و یا حتی انجام اعمال جراحی در صورت لزوم اندیشیده شود.
مساله اینجاست که در طول سفر های کوتاه مدت به مدار زمین و یا ایستگاههای فضایی در صورت بروز مشکل برای فضا نوردان این امکان کاملا وجود دارد که بتوان آنها را در طول یک روز به زمین بازگرداند, اما در سفر های طولانی مدت تر مثلا به مریخ و یا حتی به ماه این امر امکان پذیر نیست . ایستگاه های فضایی باتوجه به مکان قرار گیری اشان در مدار, 200تا 600 مایل دور از زمین قرار دارند در حالیکه نزدیکترین سیاره به زمین ( ماه) به تنهایی 238000 مایل از زمین فاصله دارد.
مریخ نیز بسته به مکان قرار گیری آن در مدار خود بر گرد خورشید از 35 میلیون تا 200 میلیون مایل و بعبارت بهتر به طور متوسط 140 میلیون مایل از زمین فاصله دارد, یعنی چنانچه بخواهید سفری به سیاره سرخ کنید, باید به مدت 3 سال زمینی دشواری سفر را بر خود هموار کنید .
از این رو مراقبتهای پزشکی از اهمیت بالایی در سفر های فضایی بلند مدت بر خوردار هستند. باید دانست با توجه به فقدان جاذبه در فضا بیش از آنچه که تصور می شود نکات تکنیکی برای تطبیق دستورالعملهای پزشکی و بهداشتی متداول در زمین با شرایط موجود در فضا وجود داردکه لازم است به همه آنها توجه کافی شود .این که از چه داروی بی هوشی و با چه میزانی استفاده شود تنها بخشی کوچکی از این مبحث را تشکیل می دهد.
در این راستا مطالعات مقدماتی صورت گرفته از سوی دانشگاه فلوریدا و با همکاری گروهی از پزشکان فرانسوی نشان می دهد که تفاوت چندانی بین تزریق شریانی ماده بیهوشی در هر دو حالت وجود جاذبه و نیز عدم جاذبه وجود ندارد .تفاوتها در حقیقت به میزان داروی مصرفی بیهوشی در بین اشخاص مختلف بستگی دارد .
برای انجام این آزمایش که در یک پرواز هوایی صورت گرفت آزمایش شوندگان برای ایجاد یک شرایط بیهوشی مجازی در یک تخت به گونه ای خوابانده شدند که سرشان 6 درجه پایین تر از سطح افق قرار داشت . می دانید بردار جاذبه در بدن انسان از بالا به پایین (از سر به پا)است بنابراین اگر شما سر کسی را کمی پایین تر از پایش قرار دهید. ماهیچه ها اسکلت بدن و سیستم گردش خون وضعیتی مشابه با شریط بی وزنی را تجربه خواهد کرد و با آن خود را تطبیق خواهند داد و فرد حداقل احساس تهوع ناشی از بی وزنی کامل را تا حدی تجربه خواهد کرد.در عمل جراحی فوق داروهای معمول بی هوشی و از روش متدوال در تزریق استفاده شد .پیش از این تنها اطلاعاتی که نشان می داد که بی وزنی چگونه و چطور بر فرایند بی هوشی اثر می گذارد حاصل آزمایش برروی دو میمون آزمایشگاهی بود که به فضا فرستاده شده بودند .هنگامی که میمونها به زمین باز گردانده شدند جراحان بلافاصله اقدام به نمونه برداری سطحی از بدن آنها کردند که پس از مدتی بعلت تاثیرات ناشی از بی هوشی در شرایط بی وزنی یکی ازآن دو جان سپرد.
علاوه بر فهم کامل تاثیرات داروی بیهوشی بر بدن انسان در طول سفر فضایی وبعد ازآن محققان همچنین باید جزییات بی شمار دیگری را بررسی کنند تا مطمئن شوند فضا نوردان از مراقبتهای پزشکی مناسب برخوردار می شوند. در روی زمین هنگام پر کردن سرنگ از داروی بیهوشی امکان دارد حبابهای هوا به داخل سرنگ کشیده شوند وبا دارو ترکیب شوند. در فضا برخلاف آن حبابهای هوا و داروی بی هوشی با یکدیگر تر کیب می شوند و این به صورت بالقوه باعث می شود حباب های هوا به بدن بیمار تزریق شود.داروهای غیر تزریقی هم مشکلات دیگری ایجاد می کنند زیرا به علت احساس تهوع فضا نوردان مشکلات سو هاضمه برای انها بوجود می اید.
اگرچه اولین ماموریت انسان به مریخ ممکن است در 20 یا 30 سال بعد رخ دهد اما هنوز کارهای زیادی هست که در زمینه انجام مراقبتهای پزشکی باید صورت گیرد در این میان مهمترین نکته آن است که بدانیم چه نوع معالجاتی را در فضا باید انجام داد و چگونه.
کشف درخشان ترین کهکشان در دوران نوزادی کیهان
تیم تحقیقاتی نقشه برداری دیجیتال از آسمان اسلون با همکاری آزمایشگاه ملی فرمی موفق به تصویر برداری از درخشان ترین کهکشان در دوران اولیه کیهان شدند.
در این کشف علاوه بر درخشش ناشی از شکل گیری ستارگان ، گرانش کهکشان پیش زمینه همچون عدسی یک تلسکوپ باعث کانونی شدن نور ارسالی کهکشان پس زمینه به زمین شده است.این دو عامل دست در دست هم دادند تا کشف جدید در کتاب رکورد ها ثبت گردد.
این کهکشان که مانند کمانی نسبتا باریک در تصویر نمایان است ، در حقیقت پنجره ای رو به گذشته می باشد؛زمانی که فقط دو میلیارد سال از سن عالم (پس از انفجار بزرگ)می گذشت.
هوان لین از آزمایشگاه فرمی در این باره می گوید: تلسکوپ ماشین زمان اخترشناسان است و با نگاه در آن به گذشته سفر می کنیم. برای نمونه، نور کهکشان تازه کشف شده برای رسیدن به زمین بیش از 11 میلیارد سال نوری در راه بوده است.
سحر عالم از آزمایشگاه فرمی هدایت این تحقیقات را بر عهده داشت و در راستای جستجوی کهکشان های برخوردی به بررسی 70 هزار تصویر دیجیتالی تلسکوپ 2.5 متری رصد خانه آپاچی واقع در ایالت نیو مکزیکو پرداخت.این تصاویر با وضوح بسیار بالا از نیمکره شمالی آسمان گرفته شده بودند.سرانجام پس از تحقیقات و بررسی های شبانه روزی، عالم به طور ناگهانی و کاملا اتفاقی کهکشان جدید را کشف کرد.
عالم کشف خود را چنین توصیف می کند: پس از یک روز کاری بسیار خسته بودم، اما تصمیم گرفتم برای 10 دقیقه دیگر ادامه بدهم؛ درست هنگامی که قصد داشتم کارم را به پایان برسانم،ناگهان کمانی آبی رنگ را به دور یک کهکشان بیضوى درخشان قرمز مشاهده کردم.
او به زودی دریافت که این کمان یک کهکشان برخوردی نیست بلکه گرانش کهکشان قرمز رنگ همچون یک عدسی عمل کرده و باعث کشیدگی نور کهکشانی دیگر در دور دست ها شده است.
او می افزاید:بلا فاصله فریاد زدم، آنجا است!آنجا است!به ساعت نگاه کردم؛ 8 بعد از ظهر بود.به همین دلیل نام جرم تازه کشف شده را " کمان ساعت 8 " نهادم.
مشاهدات بعدی رصد خانه 3.5 متری آپاچی و همراهی سایر اعضای تیم تحقیقاتی از جمله هوان لین،داگلاس تاکر ،اچ توماس دل و بوکلی گیر کشف جدید را با انتقال به سرخ 2.73 تایید کرد.اگر بخواهیم این انتقال به سرخ را به سال نوری تبدیل کنیم،این کهکشان در فاصله 11.2 میلیارد سال نوری از ما قرار دارد.
بر طبق تئوری های کنونی گرانش کهکشان قرمز باعث افزایش درخشش کهکشان پس زمینه شده است و ضریب این افزایش درخشندگی بیش از 10 می باشد.
اگرچه که در نقشه برداری پیشین از آسمان بیش از 1000 جرم دور دست با انتقال به سرخ بسیار بالا تحت عنوان کهکشان های لایمان برک کشف شده اند. اما به دلیل کم سو بودن بیش از اندازه، مطالعه این کهکشان ها حتی با بزرگ ترین تلسکوپ های زمینی ،فرایندی بسیار مشکل و پیچیده است.دلیل نام گذاری این سیستم کهکشانی تحت عنوان لایمان برک "Lyman-break" تغییر رنگ کهکشان های این سیستم به سبب جذب گاز هیدروژن می باشد.
همان طور که پیش از این نیز اشاره شد، شکل گیری سریع ستارگان و همچنین افزایش درخشندگی ناشی از گرانش کهکشانی،کمان ساعت 8 را با ضریب درخشندگی 3 از کهکشان قبلی به نام MS 1512 - cB58 (از مجموعه کهکشان های لایمان برک) متمایز می سازد.
آلیس شیپلی از دانشگاه ایالتی پرینستون در این باره می افزاید: سیستم بزرگ نمایی و یا همان افزایش درخشندگی گرانشی مانند سنگ رزتا ما را در درک هرچه بیشتر از این کهکشان ها یاری می نماید.رصدهای با وضوح بالای طیفی ما را قادر می سازد تا به ساختار شیمیایی این کهکشان ها پی ببریم.دریابیم که شباهتی بین راه شیری و سایر کهکشان ها وجود دارد یا خیر؟و مهم تر از همه این ها از مکانیزم جریان یافتن گاز های چگال که در تمام قسمت های سیستم لایمان برک وجود دارند، آگاهی یابیم.
عالم در پایان خاطر نشان کرد که: این دسته از کهکشان ها پس از جذب گاز ها به درون خود بلافاصله آنها را به بیرون می رانند، و این فرصتی گرانبها برای ماست تا پاسخی قانع کننده برای چگونگی این پدیده بیابیم.
نتایج این کشف و تحقیقات مرتبط با آن تحت عنوان " کمان ساعت 8" به زودی در ژورنال اختر فیزیک به چاپ خواهد رسید.
برای دریافت اطلاعات بیشتر پیرامون این کشف به آدرس زیر مراجعه نمایید:
محاسبه گر سن
روز تولد خود را وارد کنید