 |
جهان خورشید مرکز در آغاز ستاره شناسی جهان زمین مرکز تصور میشد و زمین ثابت در مر کز آن بود و خورشید و ستارگان حول آن می گشتند. سپس در سال 1543 نیکلا کپرنیک ستاره شناس لهستانی 1543-1473 در کتابش تحت عنوان گردش افلاک آسمانی جهان خورشید مرکز را پیشنهاد نمود. در این فزضیه افراطی خورشید در مرکز جهان قرار میگرفت و زمین و 5 سیاره شناخته شده دیگر در مدارهای حولش میگشتند. این الگوی ارائه شده توسط کپرنیک اساس دیدگاه نوین ما درباره منظومه شمسی شد بیشتر بخوانید. |
 |
نجوم اسلامی در خلال سال 180 میلادی تا قرن شانزدهم اعراب در زمینه ستاره شناسی برتری یافتند. مرکز فرهنگی شان در بغداد(عراق) بود. جائئیکه در قرن هشتم کتاب المجسطی بطلیموس به زبان عربی ترجمه شد. البتانی 929-850 میلادی پر آوازه ترین منجم عرب تا حدود بسیاری بر محتوا این کتاب افزود. آنها ابزارهائی نظیر اسطرلاب که اختراع یونانیان باستان بود را تکامل بخشیده دقیق تر از یونانیان موقعیت ستارگان را رصد کردند بیشتر بخوانید. |
 |
یونانیان باستان تمدن یونانیان تقریبا در سال 900 قبل از میلاد ظهور یافت و در طول هزار سال بعد کمک بسیاری در ستاره شناسی نمود. ابتدا در قرن ششم قبل از میلاد یونانیان دریافتند که زمین کروی است آنها برای اولین بار محیط زمین و ماه و فاصله بین آنها را بدقت اندازه گرفتند. اگرچه آنها به اشتباه معتقد بودند زمین کره ثابتی است که جهان پیرامون آن میگردد ولی برخی از شیوه های رصدشان تا اواخر قرن هفدهم کاربرد داشت بیشتر بخوانید. |
 |
نجوم اولیه مردمان اولیه از آسمان به عنوان قطب نما ساعت و تقویم استفاده میکردند. طلوع وغروب خورشید نمایانگر شرق و غرب بودند. صورتهای کره ماه یک ماه را معین مینمود و ماه همراه با حرکت سالانه خورشید در آسمان تقویم را پدید آوردند با شروع تبادل تجاری میان فرهنگها موقعیت ستارگان برای راهنمائی دریانوردان به کار گرفته شد بیشتر بخوانید. |